S obzirom da je predmet spora poništaj sudskog i vansudskog poravnanja, položaj tuženih je položaj jedinstvenih i nužnih suparničara.Jedinstveno suparničarstvo postoji u slučaju u kome se po izričitom propisu ili zbog prirode pravnog odnosa, spor može rešiti samo na jedan način prema svim suparničarima (član 201. ZPP). Posebnu vrstu jedinstvenog suparničarstva čine slučajevi u kojima je ono nužno. Takav karakter ono ima ako tužbom moraju, kao tuženi, biti obuhvaćeni svi učesnici spornog odnosa.Odgovor na pitanje da li je odnos takve prirode da nalaže jedinstveno suparničarstvo izvodi se iz odredaba materijalnog prava. Klasičan primer nužnog jedinstvenog suparničarstva jeste i tužba za poništaj sudskog, odnosno vansudskog poravnanja.Kada je u pitanju jedinstveno nužno suparničarstvo, sud tužbu odbacuje zbog nedostatka legitimacije ako je tužilac, i posle pouke suda, ne proširi na lice koje njom kao tuženi nije obuhvaćeno.Pravila postupka, u slučaju ovakve procesne zajednice, naložena su nužnošću da spor bude rešen samo jednom presudom koja će glasiti podjednako prema svim suparničarima. U tom cilju zakon je propisao fikciju po kojoj se svi suparničari smatraju kao jedna parnična stranka.Smisao ove konstrukcije sastoji se u tome da procesni položaj suparničara mora biti podjednak kao da se na njihovoj strani nalazi jedno lice. Iz navedene fikcije zakon izričito izvodi posledicu da radnje delatnih suparničara destvuju i prema onima koji su izostali ili propustili rok. Nužnošću jedinstvenog presuđenja isključuje se mogućnost odvojenog raspravljanja i donošenja delimične presude prema pojedinim suparničarima.