Vrhovni sud Srbije, razmotrivši predmet spora sa stanovišta revizijskih navoda, nalazi da su privredni sudovi na utvrđeno činjenično stanje pogrešno primenili materijalno pravo, kada su tuženog obavezali da tužiocu plati određeni iznos na ime naknade za preuzeti šoder. Nesporno je da se vlasnik zemljišta, odnosno korisnika može tužbom zbog smetanja poseda ili tužbom za povraćaj poseda stvari zaštiti protiv svakog bespravnog zadiranja u njegova vlasnička, odnosno državinska prava, pa da se, prema tome, može zaštiti i protiv bespravne eksploatacije mineralnih sirovina u zemljištu u prostoru njegovog vlasništva, odnosno državine.Međutim, posmatrano sa stanovišta imovinsko-pravnih posledica i kakva uzajamna prava i obaveze nastaju između vlasnika, odnosno držaoca određenog zemljišta i preduzeća koje bez pravnog osnova kopa i uzima šoder, mora se voditi računa o odredbama Zakona o rudarstvu, po kome i šljunak spada u rudno blago, koje je opšte dobro, a Republika, u okviru prava i dužnosti utvrđenih tim Zakonom, stara se preko odgovarajućih organa da se to rudno blago koristi u opštem interesu.Pravo vađenja šljunka stiče se na osnovu odobrenja optinskog organa uprave nadležnog za rudarstvo, osim u slučajevima kada sopstvenik, odnosno plodouživalac šljunka koristi za sopstvene potrebe, ako skupština ne propiše prijavljivanje ili izdavanje odobrenja i za te slučajeve. Šljunak je opšte dobro a ne imovina vlasnika, odnosno korisnika zemljišta, što znači da izvađeni šljunak nije gubitak u njegovoj imovini.Ukoliko se bespravnim postupanjem ošteti samo zemljište, tj. njegova upotrebna vrednost kao zemljišta prema ekonomskoj nameni, onda je to slučaj kada neko drugome pričini štetu za koju odgovara.