Prema utvrđenom činjeničnom stanju, zaključkom Sreskog narodnog suda za I reon grada Beograda, a po presudi Vojnog suda komande grada Beograda, ocu tužene je konfiskovana celokupna imovina.Ocu tužioca je dodeljen sporni stan, a na istom su sada pokojni otac tužene i članovi njegove uže porodice imali pravo stanovanja koje je po službenoj dužnosti zabeleženo kao teret u zemljišnim knjigama. U ovim odlukama, tužena (tada je imala 9 godina) je označena kao član uže porodice svoga oca. Zgrada u kojoj se sporni stan nalazi je nacionalizovana, s tim da je sporni stan izuzet od nacionalizacije.Tužioci su sada suvlasnici stana sa 3/4, odnosno 1/4 idealna dela. Pravo stanovanja je u upravnom postupku brisano i odluka o tome je u upravnom sporu pred Vrhovnim sudom Srbije ocenjena kao zakonita.Otac tužene je do svoje smrti, u avgustu 1986. godine, stanovao u predmetnom stanu, a isti je do svoje smrti, 25.1.1989. godine, koristila i majka tužene.Tužena je prvi brak zaključila 5.11.1960. godine i isti je razveden pravnosnažnom presudom od 13.9.1979. godine. Drugi brak je tužena zaključila u avgustu 1980. godine i ovaj brak je trajao sve do smrti supruga tužene, u januaru 1995. godine. Prema uverenju GSUP-a B., tužena je bila prijavljena sa prebivalištem u periodu od 7.5.1964. godine do 28.3.1979. godine na adresi Gospodar Jovanova br. 23 i u periodu od 18.10.1982. godine od 23.2.1987. godine na adresi u Z.ulica J.T. br. 27. U preostalom vremenskom periodu bila je prijavljena na adresi spornog stana.Tužioci kao suvlasnici stana traže predaju istog u državinu, jer je tuženoj dugogodišnjim nekorišćenjem stana prestalo pravo stanovanja.Nižestepeni sudovi su primenom materijalnog prava - odredbi čl. 22. i 50. Zakona o nacionalizaciji najamnih zgrada i građevinskog zemljišta, pravnih pravila iz čl. 37-78. Zakona o zemljišnim knjigama i pravnih pravila imovinskog prava iz paragrafa 338 Srpskog građanskog zakonika, ocenili da je tužbeni zahtev za iseljenje tužene iz spornog stana neosnovan. Prema razlozima nižestepenih sudova, prilikom konfiskacije imovine oca tužene, presudom je ustanovljeno pravo stanovanja i ista nije ukinuta niti stavljena van snage, tako da i dalje postoji pravni osnov za korišćenje stana od strane tužene kao titulara prava lične službenosti - prava stanovanja.Imajući u vidu da je pravo stanovanja vezano za ličnost u čiju korist je konstituisano to pravo, sudovi su ocenili da shodno pravnim pravilima imovinskog prava, ne postoji mogućnost njegovog prestanka zbog nekorišćenja stana u određenom periodu, s obzirom da je suština tog prava vezana za ličnost i uz činjenice da u konkretnom slučaju nije nastupila smrt titulara tog prava, niti je došlo do odricanja tužene od tog prava, a nije ni doneta odluka nadležnog organa o njegovom prestanku, odnosno isto nije prestalo na osnovu zakona.Izraženo pravno stanovište sudova u pogledu primene relevantnih propisa za ocenu zahteva tužilaca nije pravilno.Pravo stanovanja je lična službenost koja može prestati nevršenjem. To je naročiti način prestanka službenosti čiji se razlog postojanja nalazi u pravilu da je službenost ograničenje prava svojine, zbog čega se nastoji da to ograničenje bude što manje.To proizilazi iz prirode privatne svojine. Ako titular službenosti duže vremena ne vrši svoju službenost, dokazuje da mu ona više nije potrebna. Prema paragrafu 983 Srpskog građanskog zakonika (i paragrafu 1488 Austrijskog građanskog zakonika), vlasnik poslužnog dobra ili, pri ličnoj službenosti, vlasnik stvari na kojoj je konstituisana lična službenost, može tražiti prestanak službenosti ako titular to pravo ne vrši u roku od 3 godine (tzv. liberatorna uzukapija).Kod utvrđene činjenice da je tužena zaključenjem dva braka prestala da bude član porodičnog domaćinstva kome je uspostavljeno pravo besplatnog stanovanja, da je u periodu od oko 20 godina imala prebivalište na drugim adresama i da nije koristila sporni stan, nesumnjivo je da je u odnosu na tuženu navedeno dobro (stan) bilo slobodno od službenosti. Suprotno bi bilo protivno važećem pravu.Pogrešno je stanovište nižestepenih sudova da pravo stanovanja kao lična službenost može prestati samo smrću titulara tog prava ili odricanjem. Bez obzira na osnov konstituisanja tog prava, i kada je isto ustanovljeno sudskom odlukom, vlasnik stvari može da traži prestanak takve službenosti u slučajevima koji upućuju na zaključak da su prestali razlozi koji su opravdavali ustanovljenje prava službenosti, a jedan od razloga je i dugogodišnje nevršenje tog prava.Iz tih razloga, preinačene su obe nižestepene presude i usvojen tužbeni zahtev.