Iz presude Opštinskog suda u U. P.br. 436/01 od 10.7.2001. godine, (koja je postala pravosnažna i izvršna 19.11.2001. godine) proizilazi da je L. dana 7.7.1999. godine u selu T. u ekonomskom dvorištu tužioca požarom kao opšte opasnom radnjom izazvala opasnost za imovinu većeg obima tako što je paljenjem šibice zapalila dva stoga slame, da bi se plamen potom proširio i na seno u seniku u količini od 7.000 kg, na sam senik dva drvena svinjca i drvenu šupu sa 2 metra kubna daske koje su sve stvari bile u vlasništvu oštećenog i koje su tom prilikom u potpunosti izgorele, pa je L. oglašena krivom presudom Opštinskog suda u U. K.br. 148/99 od 17.1.2000. godine zbog krivičnog dela izazivanja opšte opasnosti iz člana 187. stav 1. KZ RS za koje joj je izrečena uslovna osuda.Nije sporno da je L. ugovorom o poklonu nepokretnosti koji je zaključen pred Opštinskim sudom u U. pod brojem 1. Ov.br. 178/01 od 12.2.2001.godine besteretno raspolagala nepokretnostima u korist sina Z. T., te da se nakon njegove smrti nije prihvatila nasleđa.Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja stvari Okružni sud nalazi da je prvostepeni sud pravilno usvojio tužbeni zahtev kojim je traženo da se utvrdi da pravne radnje L. ne proizvodi pravno dejstvo prema tužiocu u obimu koji je potreban za ispunjenje njegovih potraživanja. Ovo iz razloga što se prema članu 186. Zakona o obligacionim odnosima obaveza naknade štete smatra dospelom od trenutka nastanka štete. Samim tim su neosnovani navodi žalbe tužene kojima se ističe da potraživanje tužioca u momentu preduzimanja pravnih radnji L. nije bilo dospelo. U pogledu ispunjenja ostalih uslova iz člana 280. st. 1. i 2. ZOO, kao i člana 281. istog zakona, za usvajanje tužbenog zahteva prvostepeni sud je dao dovoljne razloge koje u svemu prihvata i ovaj sud.