Vrhovni sud nalazi da se u reviziji tužioca osnovno ukazuje da je sporni odnos između stranaka raspravljen uz pogrešnu primenu materijalnog prava i to neprimenjivanjem odredbe člana 452. ZOO.
Na osnovu ugovora o izvršenoj distribuciji filma i video kasete pomenutog filma na izvršne distributere prešla je imovinska celina (komponenta filma) između ostalog i u vidu ubiranja neto prihoda od distribucije filma u celini.
Pošto je prvotuženi sa kojim je tužilac bio u ugovornom odnosu prestao da postoji kao pravni subjekt, dakle bez pravnog sledbenika i bez imovine), kod tuženih je ostao deo koji je pripadao prvotuženom ali i deo koji je po ugovoru sa prvotuženim trebalo da pripadne tužiocu, srazmerno njegovom učešću u ukupnim troškovima filma.
Prema tački 5. ugovora prvotuženom je trebalo da pripadne dobit od 30% a u ovom delu se nalazi i udeo tužioca prema citiranom ugovoru.
Otuda su pogrešno zaključili privredni sudovi da stranke nisu ni u kakvom pravnom odnosu.
Naprotiv stranke sa svojim pravima iz ugovora zaključenim sa producentom filma stoje u pravnom odnosu prema delu (filmu koji je u državini tuženih i koji ga iskorišćavaju a preko filma, kao imovinske celine, nalaze se u pravnom odnosu prema svim poveriocima koji imaju potraživanje iz istog.
Prema članu 452. ZOO tuženi distributeri bi odgovarali za dugove koji se odnose na imovinsku komponentu igranog filma odnosno procentualno na deo takve celine i to do vrednosti njene aktive".