Predmet ovog spora je tužbeni zahtjev tužioca da mu tuženi preda u posjed trosoban stan bliže opisan u izreci prvostepene presude, slobodan od lica i stvari i zahtjev protivtužbe tuženog da se utvrdi da je on vlasnik tog stana.Prema činjeničnom utvrđenju prvostepenog suda, koje je prihvatio i drugostepeni sud. raniji vlasnik spornog stana B. A. i tuženi su zaključili ugovor o čuvanju tog stana na dan 3.6.1993. godine. ovjeren kod Osnovnog suda u B.L. pod brojem I-Ov-2715/93 od 2.7.1993. godine. Tim ugovorom vlasnik stana povjerio je tuženom da, uključivši i pravo stanovanja, čuva i koristi stan zajedno sa pripadajućim podrumom u trajanju od godinu dana od dana zaključenja ugovora. Ako vlasnik stana ne otkaže pismenim putem ugovor tuženom prije isteka ovog roka, ugovoreno je da se isti automatski produžuje za još godinu dana. Tuženi je prema tački III ugovora bio dužan da sa članovima svog porodičnog domaćinstva čuva stan i podrum pažnjom dobrog domaćina i da ih po isteku ugovora preda vlasniku u stanju u kojem ih je preuzeo na čuvanje.Ugovorom o kupoprodaji, zaključenim 2.7.1999. godine u B.L. povjerenim kod Osnovnog suda u B.L. pod brojem Ov. 3583/99 od 29.7.1999. godine, B.A. je preko svog punomoćnika, advokata P.M.a prodao ovaj stan tužiocu po cijeni od 80.000.00 KM.Ugovoreno je da kupac preuzima i obavezu iseljenja trećih lica koja se bez pravnog osnova zateknu u stanu (tačka VI ugovora).Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su zauzeli pravilan stav da je ugovor o prodaji. zaključen u pismenom obliku i ovjeren pred sudom, pravni osnov za sticanje prava svojine na stanu u korist tužioca u smislu člana 33. Zakona o osnovnim svojinsko- pravnim odnosima „Službeni list SFRJ“. br. 6/80 i 36/90, u daljem tekstu: ZOSPO). koji se primjenjuje u Republici Srpskoj na osnovu člana 12. Ustavnog zakona za provođenje Ustava Republike Srpske Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 21/92). Zaključenjem i ovjerom tog ugovora tužilac je stekao i ovlašćenje iz člana 41. ZOSPO da traži prodaju stana od lica koje stan drži bez pravnog osnova ili po slabijem pravnom osnovu.Nasuprot tome. tuženi nije tokom postupka dokazao da je stekao stan u svojinu (ugovorom o čuvanju stana ne prenosi se pravo svojine). niti da ima pravni osnov za to, kao ni da stan drži po bilo kakvom osnovu (trajanje ugovora o čuvanju stana prestalo je najkasnije 3.6.1995. godine, tužba je podnesena 1999. godine, a drugi takav ugovor nije zaključen).Nižestepeni sudovi su, prema tome, pravilno primjenili odredbu člana 41. ZOSPO kad su tuženog obavezali da stan preda tužiocu i kad su odbili zahtjev protivtužbe da se utvrdi da je tuženi stekao pravo svojine na stanu.Nije pravilno shvatanje tuženog, isticano tokom prvostepenog postupka i ponovljeno u reviziji, da su B.A. i tuženi zaključili ugovor o čuvanju stana kao prividni (simulovani), a ugovor o prodaji istog stana kao prikriveni (disimulovani) pravni posao. Prema odredbama Zakona o obligacionim odnosima („Službeni list SFRJ“, br. 29/78 do 57/89 i „Službeni glasnik Republike Srpske br. 17/93 i 3/96, u daljem tekstu: ZOO), prividan ugovor nema dejstva među ugovornim stranama (član 66. stav 1.); ali, ako prividan ugovor prikriva neki drugi ugovor, taj drugi važi ako su neispunjeni uslovi za njegovu pravnu valjanost (član 66. stav 2.).Pod pretpostavkom da su ove tvrdnje tuženog tačne, B.A. i on kao ugovorne strane mogli su samo zaključiti ugovor o čuvanju stana u pismenom obliku kao prividan, i usmeni ugovor o prodaji istog stana kao prikriven pravni posao. Pošto stan spada u nepokretnosti, postavlja se pitanje pravne valjanosti takvog usmenog ugovora.Članom 9. stav 2. Zakona o prometu nepokretnosti („Sl, br. 21/92 i 29/94, u daljem tekstu: ZPN) propisano je da ugovor na osnovu koga se prenosi pravo svojine na nepokretnosti mora biti sačinjen u pismenom obliku, a potpisi ugovarača ovjereni u nadležnom sudu. Ugovor koji je zaključen protivno tim odredbama ne proizvodi pravno dejstvo (član 9. stav 3. ZPN). Prema tome, ako su i tačni navodi tuženog da je sa B. A. zaključio ugovor o kupovini stana kao prikriveni pravni posao, takav ugovor ne proizvodi pravno dejstvo u smislu pomenute odredbe člana 9. stav 3. ZPN, jer nisu ispunjeni uslovi za njegovu pravnu valjanost (član 66. stav 2. ZOO), pošto nije sačinjen u pismenom obliku, niti ovjeren kod nadležnog suda.U reviziji se pogrešno navodi „da je po opšte usvojenoj sudskoj praksi pravno valjan i usmeni ugovor o prometu nepokretnosti, ukoliko je u cjelosti ili pretežnom dijelu realizovan“. Takvo shvatanje je, naime, suprotno kogentnoj pravnoj normi sadržanoj u pomenutoj odredbi stava 3. u vezi sa stavom 2. člana 9. ZPN . Samo uzgred se ukazuje na odredbu stava 4. istog člana prema kojoj će izuzetno ugovor zaključen u pismenoj formi proizvoditi pravno dejstvo iako potpisi ugovarača nisu ovjereni u nadležnom sudu, ako su ugovorne strane izvršile u cjelini ili u pretežnom dijelu obaveze koje iz njega nastaju ili ako je taj ugovor zaključen u prisustvu najmanje dva svjedoka koji su se potpisali na ugovoru. Prema tome, ako je ugovor o prometu nepokretnosti (u ovom slučaju stana) izvršen u cjelini (kako se tvrdi u reviziji) ili u pretežnom dijelu, opet je pismena forma uslov za njegovu punovažnost. Drugim riječima, navodno usmeno zaključeni ugovor o prodaji stana između prodavca B.A. i tuženog kao kupca ni po ovoj zakonskoj odredbi ne može proizvoditi pravno dejstvo.