Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je zaključio da tuženi, kao pripadnici Stanice policije u L., sve i da su prouzrokovali tužiocu štetu koju zahtijeva u ovoj parnici. nisu pasivno legitimisani u ovom sporu, jer da su postupili u vršenju službe. u kom slučaju za ovakvu štetu isključivo odgovara Stanica policije u L. u skladu sa odredbom iz člana 170. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima (dalje: ZOO), a supsidijarno i tuženi u skladu člana 170. stav 2. ovog zakona samo u slučaju da su štetu prouzrokovali namjerno, što ovdje nije slučaj. i sudio tako što je odbio tužbeni zahtjev.Drugostepeni sud je potvrdio prvostepenu presudu, ali za osnov svoje presude ne uzima razloge na kojima je zasnovana prvostepena presuda. Drugostepeni sud, naime, smatra da se na sporni slučaj ne može primijeniti odredba iz člana 170. ZOO, nego odredba iz člana 172. ZOO kojom je propisana odgovornost pravnog lica za štetu koju prouzrokuje njegov organ trećem licu u vršenju ili u vezi sa vršenjem svojih funkcija.Prema tome, oba nižestepena suda nalaze da tužbeni zahtjev nije osnovan, jer da tuženi nisu u pravnom odnosu (nisu pasivno legitimisani) prema tužiocu, a u pogledu naknade štete i to prvostepeni sud pozivom na odredbu člana 170. stav 1. ZOO, a drugostepeni sud pozivom na odredbu iz člana 172. stav 1. ZOO.Stanovište na kome se zasniva drugostepena i prvostepena presuda predstavlja pogrešnu primjenu materijalnog prava.Štetni događaj u kome je nastala šteta, zbio se 21.10.1993. godine. Tuženi su u ovo vrijeme bili pripadnici milicije (sada policije) kod Stanice bezbjednosti L. i u tom svojstvu su navedenog dana preduzimali mjeru oduzimanja vatrenog oružja (vojničke puške) koju je posjedovao tužilac. U ovo vrijeme bio je na snazi Zakon o unutrašnjim poslovima („Službeni glasnik Srpskog naroda u BiH“, broj: 4/93 - dalje: ZUP iz 1993. godine). Unutrašnje poslove na teritoriji Republike Srpske, prema članu 5. navedenog zakona (sada član 5. Zakona o unutrašnjim poslovima „Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 21/98) vrši Ministarstvo unutrašnjih poslova kao jedinstveni republički organ neposredno. Stanica javne bezbjednosti, pa prema tome i pojedini pripadnici milicije na službi kod stanice obrazovane na području Republike, podređeni su u vršenju svojih zadataka Ministarstvu za unutrašnje poslove Republike Srpske. Pojedini član stanice javne bezbjednosti, dakle, vrši službu Republike Srpske i to kao pripadnik Ministarstva za unutrašnje poslove kao državnog organa.Stanovište prvostepenog suda da se na ovaj spor ima primijeniti propis člana 170. stav 1. ZOO, nije pravilan. Ovaj član se odnosi na odgovornost preduzeća_prema trećem licu za štetu koju njegov radnik na radu ili u vezi sa radom prouzrokuje. Spor se ne može razriješiti ni primjenom propisa člana 172. stav 1. ZOO na koji se poziva drugostepeni sud. Član 172. stav 1. ZOO se odnosi na odgovornost pravnog lica_za štetu koju uzrokuje njegov organ u obavljanju ili u vezi sa obavljanjem svojih funkcija bilo da je u pitanju individualna, pojedinačna ili inokosni organ ili članovi kolegijalnog organa, a ne na odgovornost za štetu koju trećem licu uzrokuju njihovi radnici na radu ili u vezi sa radom. Takođe se ovaj spor ne može razriješiti ni primjenom propisa iz člana 171. ZOO na koji ukazuje revident. Ovaj propis se odnosi na odgovornost poslodavaca za štetu koju kod njih zaposleni radnici uzrokuju trećem licu na radu ili u vezi sa radom.Prilikom raspravljanja i odlučivanja o ovom sporu, nižestepeni sudovi su morali imati u vidu pravne propise kako slijedi:Po članu 17. stav 1. Ustava Republike Srpske, svako ima pravo na naknadu štete koju mu nezakonitim ili nepravilnim radom nanese službeno lice ili državni organ, odnosno organizacija koja vrši javna ovlašćenja.Pojedinim zakonskim odredbama bliže je razrađena odgovornost za štetu koju trećim licima prouzrokuju nepravilnim ili nezakonitim radom lica odnosno organ društveno-političke zajednice kao npr. u odredbi člana 75. stav 1. Zakona o sudovima m sudskoj službi -“Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 13/2000 (ranije član 69. stav 1. Zakona o redovnim sudovima „Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 22/96) koji glasi „Republika Srpska odgovara za štetu koju sudija ili sudija porotnik učini u vršenju sudijske dužnosti svojim nezakonitim ili nepravilnim radom građanima i pravnim licima“. zatim u odredbi člana 154. rečenica druga Zakona o vojsci - „Službeni glasnik RS“ br. 31/96 - (ranije član 121. stav 1. Zakona o vojsci „Službeni glasnik Srpskog naroda u BiH“, broj 7/92. koji glasi: „Odgovornost države za štete koje vojna lica učine u vezi sa vršenjem službe utvrđuje se po opštim propisima o naknadi štete, ako ovim zakonom nije drugačije određeno“.ZUP iz 1993. godine i Zakon o državnoj upravi („Službeni glasnik srpskog naroda u BiH“, broj 4/94- sada važeći istoimeni zakon -- „Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 1/94) u svojim odredbama ne sadrže odredbe o odgovornosti za štetu koju zaposleni u državnom organu prouzrokuje trećim licima, a nemaju ni prelazne odredbe o odgovornosti za štetu koja je nastala prije ovih zakona. Po članu 23. stav 1. Zakona o radnim odnosima u državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“. br. 11/94, 3/96 i 6/97), koji je bio na snazi u vrijeme donošenja nižestepenih presuda, zaposleni u državnom organu odgovoran je za štetu koju je na radu ili u vezi sa radom, namerno ili iz grube nepažnje, prouzrokovao državnom organu, pravnom licu ili građanima. Ni u ovom zakonu nema prelaznih odredbi o odgovornosti države ili nekog drugog za štetu koju lice na službi u njihovo ime učini pri vršenju službe građanima, svojim nezakonitim ili nepravilnim radom, jednako kao ni odredbe Zakona o unutrašnjim poslovima („Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 21/98 sa izmjenom i dopunom u br. 18/99) niti je odredbama ovih zakona i odredbama ranijih zakona iz ove oblasti propisano da u ovakvim slučajevima država isključivo odgovara za štetu koju službeno lice na službi u Ministarstvu unutrašnjih poslova učini pri vršenju službe građanima ili pravnim licima svojim nezakonitim ili nepravilnim radom. Gledište da u ovom slučaju za štetu isključivo odgovara Stanica milicije L., kako to nalazi prvostepeni sud, odnosno pravno lice, čiji je organ prouzrokovao štetu, kako to nalazi drugostepeni sud (drugostepeni sud ne kaže koje bi to bilo pravno lice) protivi se osnovnom i načelnom pravilu da štetu naknađuje onaj ko štetu svojom krivicom pričini (član 154. stav 1. ZOO), a ne može se pravdati ni sa stanovišta pomenutog propisa iz člana 23. stav 1. Zakona o radnim odnosima u državnim organima, iako je stupio na snagu poslije vremena u kome je nastala šteta o kojoj se sudi u ovoj parnici. Štetu koju tužilac zahtijeva u ovoj parnici, pod pretpostavkom da je nastala, očevidno su pričinili tuženi u vršenju službe, koju su vršili u okviru prava i dužnosti Republike Srpske, po tada, a i sada važećim propisima, pa za ovakav slučaj treba u duhu zakona prihvatiti stanovište da Republika Srpska primarno odgovara za štetu koju službeno lice u vezi sa vršenjem službe, pričini građaninu u vršenju javnih ovlašćenja, ukoliko ne dokaže da je šteta nastupila višom silom ili krivicom samog oštećenika, a pored nje i službeno lice ako je štetu prouzrokovao trećem licu namjerno ili iz grube nepažnje. Samo na ovaj način se ostvaruje princip odgovornosti i omogućava zaštita opravdanih interesa građana i isto tako se postiže efikasno dejstvo te odgovornosti na rad političkoteritorijalne organizacije i disciplina organa koji izvršavaju pravo i dužnost Republike Srpske.Prema tome, ako bi bila tačne revidentove tvrdnje da su mu tuženi svojim nezakonitim ili nepravilnim radom nanijeli tjelesne povrede, i da su to učinili namjerno ili iz grube nepažnje u ovom slučaju bi, po shvatanju Vrhovnog suda, postojala odgovornost tuženih za na takav način eventualno nastalu štetu revidentu. Nižestepeni sudovi, zbog pogrešnog pravnog stava da tuženi nisu pasivno legitimisani u pogledu naknade štete koju tužilac zahtijeva u ovoj parnici, nisu utvrdili ove odlučne činjenice, radi čega je uvaženjem revizije i nižestepene presude valjalo ukinuti na osnovu propisa iz člana 395. stav 2. Zakona o parničnom postupku, te predmet vratiti prvostepenom sudu na ponovno suđenje.