Na osnovu činjenice da su tužioci primljeni na rad bez postupka javnog oglašavanja slobodnih radnih mesta, prvostepeni sud nalazi da je postupak zasnivanja radnog odnosa sproveden suprotno zakonu i da ovo, uz činjenicu da sa tužiocima nije zaključen ugovor o radu, isključuje postojanje radnog odnosa, te da su tužioci ustvari bili samo na faktičkom radu kod tuženog i da takav rad može prestati u svako doba, a ne samo u roku od jedne godine od početka rada i zasnivanja takvog radnog odnosa, što je i suština osporenih odluka tuženog i pored toga što su one donete primenom čl. 108. st. 1. tačka 11. Zakona o radnim odnosima, i što je do donošenja spornih odluka prošao rok od jedne godine od prijema tužilaca u radni odnos.Okružni sud je ukinuo prvostepenu presudu zbog toga što nisu bili jasni razlozi o odlučnim činjenicama navedeni u prvostepenoj presudu, a ista je i zasnovana na pogrešnom pravnom shvatanju što je imalo za činjenicu i nepotpuno utvrđeno činjenično stanje.Sporno je da li su tužioci u periodu do 9.5.2001. godine, kao dana donošenja osporenih odluka, bili u radnom odnosu kod tuženog ili su kod tuženog bili samo na faktičkom radu, kako to nalazi prvostepeni sud, a koji faktički rad može prestati u svako doba, pa i po proteku roka od jedne godine od početka rada.Prema odredbi čl. 1. st. 1. Zakona o radnim odnosima radni odnos se zasniva ugovorom o radu u skladu sa zakonom i kolektivnim ugovorom.Kod radnog odnosa postoji međusobna saglasnost zaposlenog i poslodavca da iz činjenice rada zaposlenog kod poslodavca proisteknu međusobna prava i obaveze koja čine sadržinu radnog odnosa kao jednog pravnog odnosa. Ova saglasnost se perfektuira ugovorom o radu, čiju sadržinu i oblik propisuje odredba čl. 11. st. 2. Zakona o radnim odnosima. Zaključenju ugovora o radu po pravilu prethodi odluka o izboru doneta u postupku javnog oglašavanja.Svega toga nema kod rada bez zasnovanog radnog odnosa.U konkretnom slučaju, predsednik tužene kompanije doneo je odluke da se tužiocima zasnuje radni odnos na neodređeno vreme.S obzirom na sadržinu tih odluka, od nosno da se tužioci primaju u radni odnos na neodređeno vreme sa tačno određenim danom i na određena radna mesta, pobijana presuda ne sadrži ocenu o tome nisu li u tim odlukama sadržani osnovni elementi i odredbe koje bi inače, da je zaključen, sadržavao i ugovor o radu i nisu li ustvari tim odlukama tužioci zasnovali radni odnos.Radi donošenja pravilne ocene o tome bilo je neophodno utvrditi zbog čega sa tužiocima nije zaključen ugovor o radu i ako je to obaveza poslodavca i kada već postoji odluka o zasnivanju radnog odnosa i čijim propustom ugovor o radu nije zaključen, da li je tuženi zaključio ugovor o radu i sa ostalim svojim radnicima, zatim da li su međusobno vršena ovlašćenja i ispunjavane obaveze koje čine sadržinu radnog odnosa (da li su tužioci radili i primali zarade, da li su bili prijavljeni organizaciji obaveznog socijalnog osiguranja kako to nalaže odredba čl. 11. st. 1. Zakona o radnim odnosima itd.) i oceniti nije li tuženi samom izrekom pobijanog rešenja kojom konstatuje prestanak radnog odnosa tužilaca nezavisno od njihove volje ustvari priznao da su tužioci bili u radnom odnosu.Po shvatanju suda, ako je poslodavac u pismenom obliku doneo odluku da se sa radnikom zasnuje radni odnos na neodređeno vreme koja sadrži sve ono što bi moralo biti i sadržina ugovora o radu, a potom su međusobno vršena ovlašćenja i ispunjavane obaveze koje čine sadržinu radnog odnosa, a ugovor o radu nije zaključen propustom poslodavca, radni odnos je zasnovan, iako ugovor o radu nije zaključen.