Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužiljin suprug kupio je stan po osnovu kredita koji mu je odobren 18.06.1969. godine. Otplata kredita je počela u novembru 1969. godine i do smrti korisnika kredita – januar 1974. godine, otplaćeno je 10.924,00 tadašnjih dinara, a do 31.03.1989. godine kredit je uredno isplaćen u celosti.Tužilja se za svoga sada pokojnog muža udala 1970. godine i presudom Okružnog suda u Beogradu od 22.09.1977. godine utvrđeno je da je tužilja nosilac prava vlasništva na 6/12 idealnih delova kupljenog stana po osnovu bračne tekovine, a nakon smrti njenog supruga ostavinskim rešenjem za naslednike su oglašeni tužilja i ćerka i sin ostavioca sa po 1/6 idealnih delova.Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja nižestepeni sudovi su utvrdili da je tužilja, pravo suvlasništva na kupljenom stanu, od ukupno 24/36 idealnih delova, stekla po osnovu bračne tekovine i nasleđivanja, te da nije osnovan tužbeni zahtev u delu kojim je tužilja tražila da se utvrdi da je vlasnik na 10/36 delova istoga stana.I po oceni revizijskog suda, tužilja otplatom kredita nakon smrti supruga nije mogla steći veće pravo svojine od onog koji je utvrđen u pravosnažnom sudskom postupku podele bračne tekovine i da njen svojinski udeo na stanu nije povećan otplatom kredita, a činjenica da je tužilja nastavila da otplaćuje kredit daje joj mogućnost za postavljanje obligacionog zahteva u odnosu na tužene.Peti opštinski sud u Beogradu, P.2740/02 od 28.11.2002., Okružni sud u Beogradu, Gž.2535/03 od 19.03.2003